Pieśń I - Wiatr i Róże

 Wiatr i Róże 

Gdy tak stoję tu przed sterem,
i w bezkresną patrzę toń,
 to wspomnienia wzlatują mi przed oczy,
I zaczynam wspominać tą jedyną.

Gdzie te róże,
gdzie ten uśmiech,
gdzie dziewczyna,
z dawnych lat.

Co jak słowik mi śpiewała,
a śpiewała mi tak:

Mój ty piękny,
mój ty słodki,
chłopcze słodki jak miód,
kiedy wrócisz tu znów?

Kiedy czarne żagle
twego statku
w ten port znów zawiną,
czy doczekam,
twego przyjścia,
czy przeminie zakochania czar,
gdy ledwie od portu odbijesz
i zapomnisz mego głosu cud?

Ja nie skromna jestem,
ja to wiem,
lecz stała w uczuciu jestem,
Więc gdy wrócisz za rok dwa,
powitam cię jak co dnia.  

Tak mi na pożegnanie słodko śpiewała,
a ja za rok za dwa pamiętałem te słowa
i choć nie dane mi jej twarzy zobaczyć,
na powiekach jak sen wciąż ją mam.
A w uszach cichy śpiew,
bo nuciła mi tak:

Marynarzu,
mój ty dzielny,
mój wspaniały i wierny,
będę ci ja wierna jak ty,
jak tyś jest wierny morzu.

Bo ja wiem,
żeś nie wrócisz,
do kochanki nie powrócisz,
boś obiecał mi przy blasku,
 zachodzącego słońca.

I choć twe zamiary,
twe zamiary szczere były,
a serca nie zniszczył obłudy grzech,
to natura wyszeptała mi,
wyjawiła mi już to.

Nie wróciłem,
choć gnałem z całych sił,
wiatr nie był dobry dziś,
lecz za rok, lecz za dwa,
powrócę do tamtych stron,
boś ty piękna,
najpiękniejsza,
co dzień jawisz mi się tak:

Twoje lica blade,
 księżycową miałaś twarz ,
a policzki róży miały znak,
jak ucałowane przez jej kwiat,
jakże piękne były ,
gdy trzymałem cię za rękę,
w blasku księżyca
w ogrodzie pełnym wonnych róż.

Twoje oczy to był zielony czar,
jak listki młodych róż,
szmaragdowe jak to morze,
którym płynę znów.

A włosy miały w sobie słoneczny żar,
co się sypie gdy za horyzont ucieka nam,
dzikie takie były,
jak ty tańczyły,
tak pięknie i z wdziękiem się wiły.
Bo całe takie były.

I gdy płynę wśród tych fal,
 wspominam jej czar,
szczery i piękny czar.

To jak piękna była,
jak wiotka, zgrabna i powabna,
cała jak morski wiatr,
co lekko wieje,
ochłodę niesie,
i marynarzom tęsknym nuci tak:

Ach marynarze,
moi rozśpiewani
i dzielni i wolni ,
tak wolni jak ja,
jak ja gnajcie,
do dziewczyn tęsknych swych.
Korali sznur, pocałunków w brud,
zanieście do dziewczyn tych,
bo one co dzień w morze nucą,
i śpiewają tak:

Gdzie ty jesteś mój ty piękny,
piękny marynarzu,
czekam na cię dzień i w nocy,
czekam i usycham z tęsknoty.
Boś jest jak słońce i wiatr,
tylko ty tak upiększasz mi świat,
tylko ty radujesz serce me,
a ja czekam na brzegu, na ciebie,
wsłuchana w morza cichy rytm.

A gdy marynarze pieśni tej słuchają,
i tak sobie przypominają,
to od razu każdy nuci,
a inaczej nuci każdy.

Więc gdy stoję ja przy sterach,
to ja słyszę już pierwszego,
pierwszego co nuci tak:

Ja pamiętam,
 do dziś i jak dziś,
twej twarzyczki owalny kształt,
twe rumiane policzki,
uśmiech na różowych ustach.
 Ja pamiętam do dziś,
twój melodyjny śmiech,
jak dzwoneczki na wietrze,
które miałaś przy oknie.

Nucił tak jeszcze długo,
lecz choć pieśń to była piękna,
nie zatrzymała mnie długo,
bo usłyszałem drugą,

A szła tak:

Jak szafiry miała oczy,
a usta to rubinowy cud,
włosy z atramentu,
skóra z masy perłowej.
A to wszystko ozdobione,
piękną suknią,
suknią aż do kostek. 

Śpiewał bardzo smutno,
i mi smutno było z nim,
bo zakochać się w szlachciance,
choć łatwo jest,
to bardzo bolesny precedens,
więc gdy skończył chwalić ,
swą ukochaną,
wsłuchałem się w wiatr,
i usłyszałem,
pieśń piękną i szczęśliwą,
co rzadkie było w tych dniach,
więc wysłuchałem jej całej,
i grzmiała wesoło tak:

Hej Dzwoneczku,
moja miła,
moja miła żonko,
ja tu jestem tak daleko,
gonię po horyzont,
lecz nie smuć się moja droga,
nie taka daleka już jest droga,
i w końcu nadejdzie mój czas,
by w ramionach móc cię nieść,
ciebie i dzieci me,
moją córkę,
mego syna
i ciebie!

Ta jedna piosnka wesoła,
rozweseliła cały statek,
i nagle statek rozbrzmiał pieśnią,
a była to wesoła pieśń,
i niosła się jeszcze długo i daleko,
jak tylko daleko mogła się nieść.

I tak to czasem jest,

że jedna dobra pieśń,

wszystko odmienia wtem.

Aoede